Jongerenparticipatie een mislukking?

Jongerenparticipatie poging #6, of was het poging #7? Hoeveel enthousiaste mensen hebben er al hun tanden op stuk gebeten? Door tijdgebrek, te weinig geld of omdat het nooit prioriteit kreeg. Maar zeker ook door te weinig of helemaal geen aanmeldingen van jongeren, magere resultaten of geen structurele aanpak. Het aanvankelijke enthousiasme wordt steeds wat minder en het gevoel dat het toch niet gaat lukken steeds iets groter. Heeft het wel nut om er zoveel energie in te steken? Ze willen toch niet…

Wat als we er gewoon mee stoppen?

Wat als we accepteren dat het niet lukt, dat het te veel tijd, geld en moeite kost en dat de uitkomst daar niet tegen opweegt. Wat dan? Geen jongerenparticipatie meer. Geen jongeren die input geven en meedenken. Geen jongeren die worden uitgenodigd om hun stem te laten horen over zaken die hen wel degelijk aangaan. Jongeren hebben niet het gevoel dat wat zij vinden en zeggen ertoe doet,  ze geloven niet dat ze invloed kunnen uitoefenen op wat er om hen heen gebeurt.

Volhouden?

Gaan we toch opnieuw lobbyen voor tijd, geld en begeleiding om jongeren te verleiden hun reactie te geven? Durven we nog enthousiast te zijn en inspanning te leveren totdat het gewenste effect bereikt is? Moeten we volhouden? Ja! Al bereik je maar een paar jongeren en al zegt een jongere nee. Ook die krijgt de boodschap mee dat we graag zijn mening willen horen.

Het klopt dat jongeren in eerste instantie vaak ‘nee’ zeggen als je ze vraagt om mee te denken. Er moet eerst vertrouwen ontstaan dat hun mening er echt toe doet. Dat ze een verschil maken als ze meedenken. Laat hen wennen aan het idee dat mensen echt luisteren en echt geïnteresseerd zijn. Misschien gaat een jongere er pas serieus over nadenken na de vijfde keer dat hij gevraagd is. Zegt hij of zij de zesde keer pas ‘ja’. Op dat moment kan en wil hij of zij wel iets bijdragen aan het actuele vraagstuk. Dit moment maakt alle voorafgaande inspanning de moeite waard!

Zaadje planten

Houd dan in je achterhoofd dat de jongere die onderweg nee zegt ook op een andere manier een succes vormt. Het zaadje dat geplant wordt, ontkiemt misschien pas als er een onderwerp is waar hij zich twee, tien of twintig jaar later druk om maakt. Dan is het misschien geen jongerenparticipatie meer, maar wel een burger die gelooft dat er iemand naar hem luistert.

Zo creëren we een inclusieve samenleving. Een samenleving waarin iedereen zich betrokken voelt, waar mensen luisteren, waar aandacht is voor anderen en waar mensen durven te zeggen wat zij zelf belangrijk vinden. Zo’n samenleving begint bij de participatie van kinderen en jongeren. Dus op naar poging #8…

Moeten we volhouden? Ja! Al bereik je maar een paar jongeren en al zegt een jongere nee. Ook die krijgt de boodschap mee dat we graag zijn mening willen horen.